Mersin ağacı, bilimsel adıyla Myrtus communis, Akdeniz Bölgesi'ne özgü, kış mevsiminde yapraklarını dökmeyen ve 2-5 metreye kadar büyüyebilen bir ağaçtır. Bu ağaç, Batı ve Güney kıyı şeridimizdeki güneşli ve kurak alanlarda, makiler arasında bolca yetişir. Anavatanı Akdeniz olan mersin ağacının yaprakları sert, kenarları düz, küçük, üstü koyu yeşil ve altı daha açık yeşil renktedir. Yaprakların üst tarafında pek çok saydam nokta bulunur ve tam ortasında boydan boya çizgiler yer alır. Mersin ağacının yaz ortasından sonbahara kadar açan altın renkli beyaz çiçekleri ve yuvarlak kesitli, kırmızımsı renkte dalları vardır. İkinci yılında dallar bej rengine dönüp odunlaşır. Başlangıçta etli ve beyaz olan meyveler, olgunlaştıkça koyu mavi ve siyah renge döner. Mersin bitkisinin dal, yaprak, çiçek ve meyveleri hoş kokuludur. Bitki, döktüğü tohumlarla kendiliğinden çoğalır.

Mersin ağacının yaprak ve çiçekli dallarında reçine, acı birtakım maddeler ile uçucu yağlar; meyvelerinde ise yüksek miktarda A vitamini, tanen, şeker ve asitler bulunmaktadır. Tatlı ve hoş kokulu olan meyveleri yenebilir. Körpe yaprakları ise defne gibi, et yemeklerine çeşni olarak kullanılır.

Saydığımız bu etkilerinden yararlanmak amacıyla, bitkinin yaprakları her mevsimde toplanıp gölgelik ve havadar bir yerde kurutulur. 1 tatlı kaşığı kurumuş mersin yaprağı üzerine 4 bardak kaynamış su eklenip 10-15 dakika demlendirilir ve hazırlanan ilaç, günde iki kez birer bardak içilir.

Mersin ağacı, sadece tıbbi özellikleriyle değil, aynı zamanda peyzaj çalışmalarında da kullanılır. Hoş kokusu ve estetik görünümü nedeniyle bahçelerde ve parklarda süs bitkisi olarak tercih edilmektedir. Ayrıca, mersin ağacının dalları ve yaprakları, dini ve kültürel törenlerde de kullanılmaktadır. Örneğin, bazı kültürlerde düğün ve bayram gibi özel günlerde mersin dalları süsleme amacıyla kullanılır.